Նոր տարում ուժի մեջ է մտել 15 պետությունների միջև երբևէ կնքված ամենամեծ առևտրային համաձայնագիրը։ Այն խոստանում է եկամուտների աճ մոլորակի յուրաքանչյուր երրորդ մարդու համար և գլոբալիզացիայի կողմնակիցներին հույս է տալիս աշխուժացնել համաշխարհային առևտուրն ու համագործակցությունը մի քանի մռայլ տարիներից հետո, որոնք նշանավորվել էին կորոնավիրուսային համաճարակով:
Հզորագույն RCEP-ը (Տարածաշրջանային համապարփակ տնտեսական գործընկերություն) համաձայնագիրը միավորեց Չինաստանը և Ասիա-Խաղաղօվկիանոսյան տարածաշրջանը, ներառյալ Ավստրալիան, Ճապոնիան և Հարավային Կորեան:
Սա առաջին դեպքն է․ երբ Չինաստանը բազմակողմանի առևտրային գործարք է կնքել իր երդվյալ թշնամի Ճապոնիայի հետ:
Այնուամենայնիվ, նոր առևտրային բլոկը կամրապնդի Չինաստանի դիրքերն աշխարհում։ Նա հայտնվեց ամենախոշոր պայմանագրի կենտրոնում։ Շատերը այս պայմանագրի իրագործման մեջ մեղադրում են հենց Չինաստանի գլխավոր մրցակցի՝ ԱՄՆ-ի քաղաքականությունը, իսկ ավելի հստակ՝ ԱՄՆ նախկին նախագահ Դոնալդ Թրամփին։
Խնդիրը նրանում էր, որ այն 8 տարիներին, որի ընթացքում RCEP պայմանագրի շուրջ բանակցություններն էին ընթանում, նրա հիմնական մասնակիցները, ի դեմս Ճապոնիայի, Ավստրալիայի և Նոր Զելանդիայի, զուգահեռաբար ստեղծեցին շատ ավելի առաջադեմ առևտրային բլոկ Խաղաղ օվկիանոսի մյուս կողմում գտնվող պետությունների, այդ թվում՝ Կանադայի և Միացյալ Նահանգների հետ:
Չնայած այս համագործակցության ակտիվացմանը՝ Թրամփը հրաժարվեց այս գաղափարից և Ամերիկան դուրս բերեց բանակցություններից։ Ինչն արագացրեց RCEP-ի ստեղծումը: Համաձայնագիրը թույլ կտա Ասիայի առևտրային գործընկերներին մուտք ունենալ միմյանց շուկաներ և նվազեցնել ապրանքների մաքսատուրքերը՝ պոտենցիալ խոստանալով ավելի արագ տնտեսական աճ և կենսամակարդակի բարձրացում, հատկապես տարածաշրջանի ամենաաղքատ երկրների համար: Համաձայնագրի 15 կողմերի բնակչության, ՀՆԱ-ի և ապրանքաշրջանառության ընդհանուր ցուցանիշներն աշխարհում կազմում են մոտ 30%։ Ակնկալվում է, որ ազատ առևտրի այս նոր դաշինքը կհեշտացնի առևտուրն ու ներդրումները Ասիա-Խաղաղօվկիանոսյան տարածաշրջանում, ինչպես նաև կխթանի տնտեսական գլոբալիզացիան:
Համաձայնագիրը բաց է, ուստի ակնկալվում է, որ այն նոր գործընկերներ կունենա։
Այստեղ բավականին հետաքրքիր է, թե ինչպես են համագործակցելու աղքատ Լաոսի և հարուստ Նոր Զելանդիայի, կոմունիստական Չինաստանի և հետիմպերիալիստական Ճապոնիայի շատ տարբեր տնտեսությունները։ Նրա հիմնական յուրահատկությունն այն է, որ արհմիությունը միավորում է այն երկրները, որոնք հաճախ դժվար դիվանագիտական հարաբերություններ ունեն, օրինակ՝ Չինաստանը և Ճապոնիան։
Սպասվում է, որ 2030 թ․-ին համաձայնագրի կողմերի եկամուտները տարեկան կավելանան 0,6 տոկոսով, իսկ այս երկրները կստեղծեն 2,8 մլն նոր աշխատատեղ։