«Ամեն տարի մենք սպասում ենք, որ ԱՄՆ նախագահը արտաբերի ոչ թե Մեծ եղեռն, այլ Ցեղասպանություն տերմինը: Ասենք թե արտաբերեց` ի՞նչ է դա մեզ տալիս: Բացի բարոյական մասից, ի՞նչ դիվիդենտներ մենք ունենք»,- Araratnews.am-ի հետ զրույցում ասաց քաղաքագետ Սերգեյ Վարդազարյանը, պարզաբանելով` արդյոք ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենը ապրիլի 24-ին կարտաբերի Ցեղասպանություն բառը, և ի՞նչ նշանակություն կունենա այն հայերի համար:
«Ես կարծում եմ, որ Բայդենն էլ այս տարի չի արտաբերի այդ տերմինը, քանի որ, ինչ էլ լինի, մենք պետք է հստակ հասկանանք, որ քաղաքականության մեջ էմոցիաներն անթույլատրելի են»,- նշեց Վարդազարյանը, հավելելով, որ պետք է նախ հիշենք, որ Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի անդամ է. «Թուրքայի հետ ԱՄՆ-ը ահռելի առևտրաշրջանառության մեջ է: Թուրքիայում են տեղակայված ՆԱՏՕ-ի ռազմաբազաները: Այսինքն` երկու երկրների կապերը շատ ավելի լուրջ են ու ավելի մեծ: Այդ իսկ պատճառով, հաստատ, ԱՄՆ-ը չի ցանկանա հարաբերությունները փչացնել Թուրքիայի հետ: Այն ֆակտորները, որ մեր դեմ են խաղում, շատ ավելի մեծ են, քան բարոյական հանգամանքը»:
Անդրադառնալով Բայդենի այն հայտարարությանը, թե ԱՄՆ-ը վերջապես պետք է հաստատի իր դիրքորոշումը Հայոց ցեղասպանության հարցում, Վարդազարյանը պարզաբանեց, որ նա նման հայտարարություն է արել, քանի որ դեմոկրատների շրջանում շատ են հայերը, և, ընդհանրապես, հայկական լոբբին ԱՄՆ-ում դեմոկրատների հետ ավելի սերտ կապերի մեջ է։ «Միլիոնավոր դոլարներ են մեր լոբբիստական կազմակերպությունները ծախսում ԱՄՆ-ում հարցի ճանաչման համար: Իհարկե, այստեղ բարոյական հարց էլ կա: Հայերը, որոնք ԱՄՆ-ում զբաղվում են այդ հարցով, իրենք այն մարդկանց ժառանգներն են, որոնք գաղթել են, փախել են ցեղասպանությունից, և մենք չենք կարող և իրավունք չունենք անտեսել: Բայց ես ավելի շուտ կկիսեի այդ ռեսուրսը` կեսը դեպի Արցախ կուղղեի, մյուս կեսն էլ` Ցեղասպանության ճանաչում»,- հավելեց քաղաքագետը:
Իսկ ԱՄՆ-ի կողմից Հայոց ցեղասպանության ճանաչման դեպքում էլ այն բացի բարոյական տեսանկյունից՝ մեզ բացարձակապես ոչինչ չի տա, «որովհետև խնդիրը ոչ թե ԱՄՆ-ի մեջ է, այլ մեր մեջ, քանի որ հստակ չենք ձևակերպել, թե ինչ ենք ուզում Թուրքիայից:
Հիմա, եթե անգամ ԱՄՆ-ը ճանաչի Ցեղասպանությունը` կլինի հերթական պետությունը, որը ճանաչել է այն»,- եզրափակեց քաղաքագետը:
Հայկ Մագոյան